Af hverju páfinn þarf aldrei að biðjast afsökunar!

Í nýjasta tölublaði Time er fjallað um Ratzinger páfa og þá erfiðu stöðu sem hann er í. Það er lýsandi fyrir stöðu páfa að yfirskrift greinarinnar er Why Being Pope Means Never Having To Say You're Sorry eða Af hverju það að vera páfi merkir að þú þurfir aldrei að biðjast afsökunar.

Í greininni er fjallað um ömurlega stöðu Ratzinger páfa sem virðist eiga afar erfitt, svona almennt, að játa mistök og biðjast afsökunar. Það er t.d. tekið dæmi um það að þegar hann var bara aumur kardináli árið 2000 þá var hann beðinn um að skrifta um syndir kaþólsku kirkjunnar hvað varðar hinn illræmda Rannsóknarrétt. Þegar Ratzinger kvaddi sér hljóðs sagði hann: "that even men of the church, in the name of faith and morals, have sometimes used methods not in keeping with the Gospel in the solemn duty of defending the truth" eða "að stundum þyrftu jafnvel kirkjunnar menn, í nafni trúar sinnar og siðferðis, að beita aðferðum sem ekki samræmdust Guðspjallinu til að vinna þá heilögu skyldu sína að verja sannleikann." Svo mörg voru þau iðrunarorðin og er það dagljóst að Ratzinger kardinála, nú Ratzinger páfi, fannst Rannsóknarrétturinn hafa farið fram með eðlilegum hætti í starfsemi sinni. Hann um það, en það kemur líklega ekki á óvart að Ratzinger hafði viðurnefnið Rottweiler Guðs í sinni tíð, svo harðsnúinn þótti hann og harðfylginn. Það var því vel valið þegar Ratzinger var ráðinn til að stýra þeirri stofnun í Páfagarði sem tók við af Rannsóknarréttinum. Það þarf mann með ákveðna gerð innréttingar til að stýra slíkri deild og Ratzinger sýndi vel að hann var réttur maður í því starfi.

Eitt af því sem Ratzinger páfi á erfitt með að horfast í augu við í dag er að þegar hann var erkibiskup í München árið 1980 þá brást hann rangt við í máli níðingsprets sem undir honum þjónaði. Níðingurinn slapp billega meðan fórnarlamb eða lömb hans kvöldust. Svo er auðvitað illæmt bréfið sem hann skrifaði öllum biskupum árið 2001 þar sem hann lagði línurnar varðandi það hvernig ætti að þagga niður níðingsmál innan vébanda kirkjunnar. Ratzinger hefur nefnilega alltaf þótt meira vænt um kirkjuna sína en sauðina sem til hennar teljast, enda er af nógu að taka þar sem 1,1 milljarður manna sauðast þar inni. En bréfið illræmda virðist hafa verið listasmíð því í mars sl. sagði biskup í Brasilíu að mál níðingspresta væru innanhússmál kirkjunnar og ættu ekkert erindi til veraldlegra yfirvalda. Orðrétt sagði hann "að það væri hálf skrýtið ef kirkjan ásakaði einn af sonum sínum." Einmitt, það er hálf skrýtið ef maður er kaþólikki.

Svo er þetta allt mun erfiðara fyrir vikið þegar haft er í huga að páfi á ekki að geta gert mistök. Páfi hefur ávallt verið talinn óskeikull og óbrigðull, en það er öðru nær. Sakaskrá hans er þvílík að hann ætti að vera hokinn af öllum þessum syndum, er það er öðru nær. Rottweilerinn biðst ekki fyrirgefningar, enda hvernig getur óskeikull páfi iðrast? Hver getur veitt honum aflausn synda hans? Í Markúsarguðspjalli segir:

Hverjum þeim, sem tælir til falls einn af þessum smælingjum, sem trúa, væri betra að vera varpað í hafið með mylnustein um hálsinn.
Markúsarguðspjall, 9:42

Ratzinger páfi er að fullu samsekur þegar hann hefur bæði aðstoðað brotamann með beinum hætti að komast undan réttvísinni og lagt öðrum reglurnar um hvernig þeir geri slíkt hið sama. Hvar er þá mylnusteinninn hans?

Vandi kaþólsku kirkjunnar liggur líklega í bjagaðri sjálfsmynd og uppblásni sjálfsmati. Hún telur sig vera fulltrúa Guðs hér á jörðu og, sem slík, óbrigðul og óskeikul. Páfagarður er sem sagt sendiráðs almáttugs Guðs hér á jörðu og Ratzinger páfi er sendiherrann með allri þeirri friðhelgi sem slíkri vegtyllu fylgir. Og þar er komið svarið við spurningunni sem kastað var fram í upphafi, Ratzinger páfi telur sig yfir slíkt hafinn!

Dramb er falli næst, segir gamalt máltæki, og það sannast hressilega hér.